จดหมายถึงโตซิลลี่ฟูล
   
   
   
          ก่อนอื่นต้องขอบอกว่าผมในฐานะที่เป็นมุสลิมคนหนึ่งเหมือนกับคุณ มีความรู้สึกสะเทือนใจและหดหู่ใจอย่างยิ่งกับการบริภาษและวิจารณ์อย่างถึงพริกถึงขิงถึงการเคารพรูปปั้นของชนศาสนานิกอื่น จนเพื่อนต่าง ศาสนิกจำนวนมากออกมาตอบโต้อย่างรุนแรงทั้งต่อตัวคุณเอง และก้าวล่วงกร่นด่าศาสนาอิสลามด้วยถ้อยคำอันกักขฬะหยาบคายตามมา เพราะศาสนาอิสลามที่ผมเข้าใจนั้น ไม่เคยสอนให้เราไปด่าทอ ดูหมิ่น เหยียดหยาม ลบหลู่ ศาสนาอื่น ดังที่ อัล-กุรอาน ได้กล่าวว่า

   وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ ۗ كَذَٰلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّهِم مَّرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُم بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ

   “และพวกเจ้าจงอย่าด่าว่า บรรดาที่พวกเขาวิงวอนขออื่นจากอัลลอฮ์ แล้วพวกเขาก็จะด่าว่าอัลลอฮ์เป็นการละเมิด โดยปราศจากความรู้ ในทำนองนั้นแหละ เราได้ให้ความสวยงามแก่ทุกชาติ ซึ่งการงานของพวกเขา และยังพระเจ้าของพวกเขานั้น คือการกลับไปของพวกเขา แล้วพระองค์ก็จะทรงบอกแก่พวกเขาในสิ่งที่พวกเขากระทำกัน” (อัล-กุรอาน 6:108)

   ในฐานะมุสลิม ผมคุ้นชินมาตลอดชีวิตกับการถูกดูถูกเหยียดหยาม ใส่ร้าย ป้ายสี ตลอดจนการบิดเบือนคำสอนจากคนต่างศาสนิกสุดโต่งบางกลุ่มในนามเสรีภาพของการแสดงความคิดเห็น ไม่ว่าจะเป็นกรณี การวาดภาพการ์ตูน 12 ช่องในประเทศเดนมาร์ก ที่ล้อเลียนท่านนบีมุฮัมหมัด (ศาสดาของศาสนาอิสลาม) อย่างหยาบคายเพื่อสื่อถึงความป่าเถื่อนรุนแรงและมักมากในกาม หรือกรณีการ์ตูนหน้าปกของนิตยสารชาลีเอปโด ในประเทศฝรั่งเศสที่เหยียดหยามนบีมุฮัมหมัดอย่างกักขฬะ หรือกรณีงานเขียนของซัลมาน รุชดี ที่เขียนเป็นหนังสือโดยใช้ชื่อว่า “โองการซาตาน” สิ่งที่ผมได้เห็นจากปฏิกิริยาในโลกมุสลิม รวมทั้งมุสลิมในประเทศไทยก็คือ การแสดงออกด้วยการประท้วงแสดงความไม่พอใจอย่างรุนแรงต่อการที่อิสลามและท่านนบีถูกลบหลู่หยามเหยียด ซึ่งผมเข้าใจว่าคุณโตก็คงมีความรู้สึกไม่พอใจและได้แสดงออกบางอย่างเช่นกันยามเมื่ออิสลามและท่านนบีถูกลบหลู่ดูหมิ่นเช่นนั้น คำถามผมคือ แล้วทำไมเราต้องไปพูดเชิงดูหมิ่นด่าทอเหยียดหยามความเชื่อความศรัทธาของผู้อื่น สร้างความรู้สึกให้กับเพื่อนต่างศาสนิกที่ไม่ต่างจากเมื่อมุสลิมเราถูกด่าทอเหยียดหยามเฉกเช่นเดียวกัน คุณอาจพูดว่าในเมื่อคุณถูกถาม คุณก็จำเป็นต้องตอบและต้องอธิบาย แต่ผมเห็นว่า มุสลิมเรามีคำตอบ มีคำอธิบายในเรื่องนี้ที่สามารถทำให้เพื่อนต่างศาสนิกได้เข้าใจและยอมรับในจุดยืนของมุสลิมเราได้โดยไม่ต้องทำให้เขารู้สึกว่าถูกด่าทอ ถูกดูหมิ่น ถูกเหยียดหยาม ดังการใช้คำพูดและกิริยาของคุณ ดังนั้น สิ่งที่คุณได้ทำไปในความเห็นของผมจึงไม่ใช่การอธิบายอย่างเป็นเหตุเป็นผลโดยใช้ปัญญาที่ชาญฉลาดและด้วยคำพูดที่สุภาพ (ฮิกมะฮ์) ดังที่ อัล-กุรอาน ได้สอนไว้ว่า

   ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِ ۖ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ

   “จงเรียกร้องสู่แนวทางแห่งพระเจ้าของสูเจ้าโดยสุขุม และการตักเตือนที่ดี และจงโต้แย้งพวกเขาด้วยสิ่งที่ดีกว่า แท้จริงพระเจ้าของพระองค์และพระองค์ทรงรู้ดียิ่งถึงบรรดาผู้ที่อยู่ในทางที่ถูกต้อง” (อัลกุรอาน 16:125)

   ผมแม้จะมีความรู้น้อยทางด้านศาสนาเพราะไม่ได้ศึกษาเชี่ยวชาญมาทางนี้ แต่อิสลามเท่าที่ผมได้รู้จักเรียนรู้ ผมกลับเห็นว่าตลอดประวัติศาสตร์อิสลามและคำสอนวัตรปฏิบัติของท่านนบีมุฮัมหมัดที่มุสลิมเราเรียกว่าอัสซุนนะฮ์นั้น มันเต็มไปด้วยความสุภาพ งดงาม อ่อนน้อม อดทน-อดกลั้น และเคารพให้เกียรติชนทุกศาสนิกไม่ใช่หรือ ดังตัวอย่างในประวัติศาสตร์สมัยท่านนบีฯ ที่คุณเองก็คงทราบดี เช่น
   เมื่อครั้งหนึ่งมีขบวนศพผ่านท่านนบีและปวงอัครสาวก (ศ่อฮาบะฮ์) ปรากฏว่าท่านนบีฯ ได้ลุกขึ้นยืนเพื่อให้เกียรติกับศพที่เสียชีวิตไปนั้น แล้วมีสาวกท่านหนึ่งกล่าวแก่ท่านนบีว่า “ท่านลุกยืนขึ้นทำไม นั่นไม่ใช่ศพมุสลิม” ท่านนบีฯ จึงถามกลับไปว่า “แล้วเขาไม่ใช่มนุษย์เหมือนท่านดอกหรือ?”
   หรือเรื่องที่มุสลิมเรามักเล่ากันอยู่เสมอๆ เกี่ยวกับผู้หญิงเพื่อนบ้านของท่านนบีฯ คนหนึ่ง ที่เกลียดท่าน แล้วจะนำขยะมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านท่านเป็นประจำ และท่านนบีฯ ไม่เคยไปด่าตอบโต้กลับหรือแสดงกิริยาเกรี้ยวกราดหยาบคายต่อหญิงผู้นั้น ท่านกลับเก็บขยะที่ถูกนำมาทิ้งไว้หน้าบ้านของท่านไปทิ้งทุกครั้ง ด้วยความอดทน จนกระทั่งวันหนึ่ง หน้าบ้านของท่านว่างเปล่าไม่มีขยะเจ้าประจำมาทิ้งไว้ ท่านจึงไปเยี่ยมหญิงผู้นั้นพร้อมอาหารด้วยความเป็นห่วงว่าเธอไม่สบายไปหรือเปล่าจึงไม่เห็นมาทิ้งขยะไว้หน้าบ้านของท่านในวันนั้น

   และผมเห็นว่าเรื่องที่น่าจะเตือนใจคุณและผมรวมทั้งมุสลิมเราทั้งหลายได้ดีที่สุดอีกเรื่องหนึ่งคือ ในสมัยของท่านอุมัร อิบนิ ค๊อตต๊อบ เมื่อครั้งดำรงตำแหน่งค่อลีฟะฮ์ (ผู้ปกครองสูงสุดของโลกอิสลามขณะนั้น) และเดินทางไปยังกรุงเยรูซาเล็มที่มุสลิมสามารถยึดกลับคืนมาได้ และท่านเดินทางไปที่โบสถ์คริสต์ประจำเมืองเมื่อถึงเวลาละหมาด บาทหลวงชาวคริสต์เชิญท่านเข้าละหมาดในโบสถ์เพราะเห็นว่าได้ตกเป็นของชาวมุสลิมแล้ว แต่ท่านอุมัรกลับขอทำการละหมาดข้างนอกโบสถ์โดยให้เหตุผลแก่บาทหลวงผู้นั้นว่า “ฉันเห็นว่ามีรูปปั้นติดอยู่ในโบสถ์ของท่าน ดังนั้น หากฉันละหมาดข้างในโบสถ์นี้ฉันเกรงว่าคนของฉันในรุ่นต่อมาที่พวกเขาอาจไม่เข้าใจและจะมาทำลายรูปปั้นของท่านไปเสีย ฉันจึงขอละหมาดข้างนอกโบสถ์” และต่อมาในสมัยออตโตมัน เมื่อพิชิตกรุงสะแตนติโนเปิลได้ในปี ค.ศ.1453 ซึ่งคนในเมืองล้วนนับถือศาสนาคริสต์ และพวกเขาต่างร้องไห้ขณะทหารออตโตมันเดินทัพเข้าเมืองเพราะคิดว่าพวกมุสลิมคงกำจัดโบสถ์ศาสนสถานของพวกเขาเสียสิ้น แต่ผู้นำออตโตมันขณะนั้นตระหนักดีถึงหลักคำสอนและการปฏิบัติอันงดงามยิ่งใหญ่ของอิสลามโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องราวของท่านอุมัรดังกล่าว พวกเขาจึงไม่ได้ทำลายรูปปั้นและรูปเคารพของชาวคริสต์จนเหลือให้เห็นร่องรอยมาจนถึงทุกวันนี้ซึ่งผมคิดว่าคุณโตก็คงตระหนักดีในเรื่องนี้ไม่ใช่หรือ

   ผมเชื่อว่าด้วยการปฏิบัติเช่นนี้ตลอดประวัติศาสตร์อิสลามจึงทำให้ศาสนาอิสลามยิ่งใหญ่และดำรงอยู่มายาวนานจนถึงพวกเราในวันนี้ แล้วทำไมคนรุ่นเรากลับมาลดทอนคุณค่าความงดงามเหล่านั้นไปเสียในการที่ จะอยู่ร่วมกับผู้อื่นอย่างให้เกียรติซึ่งกันและกัน
   ครั้งหนึ่ง ผมได้มีโอกาสเดินทางไปประเทศอินโดนีเซีย ประเทศที่ถือว่ามีจำนวนประชากรมุสลิมมากที่สุดในโลกขณะนี้ ผมได้ฟังเรื่องราวที่อยากจะแบ่งปันกับคุณคือ ที่ชุมชนมุสลิมชื่อสุนันกุดดุส อิหม่ามในชุมชนได้เล่าให้ผมฟังอย่างน่าสนใจว่า เมื่อครั้งอิหม่ามที่เป็นผู้นำมุสลิมจำนวนหนึ่งมายังชุมชนนี้ซึ่งคนส่วนใหญ่นับถือศาสนาฮินดูซึ่งพวกเขาไม่ฆ่าวัวเพราะศรัทธาบูชาว่าวัวเป็นเทพของชาวฮินดู ท่านอิหม่ามจึงสั่งให้มุสลิมผู้ติดตามท่านว่าขออย่าได้เชือดวัวเพื่อเป็นอาหารเลย เพราะถึงแม้ว่าการเชือดวัวจะเป็นสิทธิอันชอบธรรมของมุสลิมที่เชือดเพื่อเป็นอาหาร แต่หากสิทธินั้นมันไปกระทบกระเทือนจิตใจและความเชื่อความศรัทธาของเพื่อนต่างศาสนิกที่อยู่รายล้อมเรา เราก็ควรเลี่ยงที่จะยืนยันสิทธิ์นั้น และไปหาทางเลือกอื่นแทน พวกมุสลิมจึงเชือดควายเป็นอาหารแทนการฆ่าวัว ผมว่าเรื่องอย่างนี้ต่างหากที่เราสมควรพูดและบรรยายกันให้มากขึ้นเพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างสันติในท่ามกลางความหลากหลาย

   ทำไมผมจำเป็นต้องเขียนจดมายถึงคุณโตหรือครับ? เพราะตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ผมได้เฝ้าศึกษาติดตามสถานการณ์โรคเกลียดกลัวอิสลาม หรือที่เรียกกันว่าอิสลามโมโฟเบียที่แพร่กระจายไปตามโซชียลมีเดียอย่างรวดเร็วในสังคมไทยและเป็นไปอย่างน่ากลัวด้วยการให้ข้อมูลจับแพะชนแกะ ด่าทอบิดเบือนอิสลามจนทำให้คนจำนวนไม่น้อยเกลียดกลัวมุสลิมทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย และอาการของโรคเกลียดกลัวอิสลามทุกวันนี้ไม่ได้เป็นอาการแค่การใช้คำพูดด่าทอ จาบจ้วง แสดงความเกลียดชังที่เรียกว่าเฮทสปีช เท่านั้น หากยังพัฒนาไปถึงขั้นการละเมิดจงใจทำร้ายร่างกายชาวมุสลิมกันแล้วคุณรู้บ้างหรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงมุสลิมที่คลุมผมมีอัตลักษณ์ความเป็นมุสลิมที่เด่นชัด มีผู้หญิงมุสลิมคนหนึ่งเล่าให้ผมฟังว่า ขณะเธอขี่รถมอเตอร์ไซด์ได้ถูกรถยนต์จงใจขับเบียดลงข้างทาง แล้วหมุนกระจกด่าทอความเป็นมุสลิมของเธอทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อีกตัวอย่างหนึง มีหมอที่คลินิกแห่งหนึ่ง พูดกับผู้หญิงมุสลิมที่เอาลูกน้อย 3 คนมาตรวจที่คลินิกด้วยว่า “คุณควรหยุดมีลูกได้แล้ว คุณไม่รู้หรือว่าสังคมไทยเขาไม่ชอบมุสลิม!” นอกจากนั้น เพื่อนผมที่ทำงานศึกษาวิเคราะห์ทางการเมืองเรื่องความขัดแย้งในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เล่าให้ฟังว่า สถานการณ์ความขัดแย้งระหว่างศาสนาในสังคมไทยมีความน่าห่วงใยและเปราะบางอย่างยิ่ง โรคเกลียดกลัวอิสลามได้ระบาดไปทั่วอย่างน่ากลัวจนมีการฟันธงว่าประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่มีแนวโน้มจะเกิดความขัดแย้งรุนแรงระหว่างศาสนาต่อจากประเทศเมียนมาร์ก็คือ ประเทศไทย!

   ข้อคิดเห็นทั้งหมดข้างต้นของผมเป็นไปด้วยความบริสุทธิ์ใจที่มีความมุ่งมาดปรารถนาอยากจะเห็นการอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุขของชนทุกศาสนิก และสื่อสารอิสลามที่ไม่ใช่การตอกย้ำสร้างความเกลียดชัง ดังนั้น การเข้าใจและเคารพให้เกียรติกันและกันจึงเป็นเงื่อนไขสำคัญที่เราจะอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติท่ามกลางความหลากหลายไม่ใช่หรือ อิสลามที่ผมเข้าใจ จึงไม่เคยที่จะสร้างกำแพงอันแน่นหนาเพื่อปิดโอกาสให้คนได้รู้จักเข้าใจในอิสลาม ในขณะเดียวกันอิสลามไม่เคยปิดโอกาสที่จะมีเมตตา น้ำใจต่อพี่น้องในทุก ศาสนิก ผมจำได้ดีถึงเรื่องราวอันยิ่งใหญ่ที่เป็นคติเตือนใจให้กับมุสลิมในการมองเพื่อนต่างศาสนิก คือ ครั้งหนึ่งอัครสาวกท่านหนึ่งที่ชื่อ ท่านอับดุลลอฮ์ อิบนิ อุมัร ได้บอกให้ครอบครัวที่บ้านเชือดแกะตัวหนึ่ง เมื่อท่านเดินทางกลับมายังบ้าน สิ่งแรกที่ท่านถามคนในบ้านคือ “พวกเจ้าได้เอาเนื้อแกะนี้ไปให้เพื่อนบ้านที่เป็นชาวยิวแล้วหรือยัง? เพราะฉันเคยได้ยินท่านนบีมุฮัมหมัดกล่าวว่า ครั้งหนึ่ง ญิบรีล (เทวฑูต) ได้มาย้ำกับฉัน ย้ำแล้วย้ำอีก ถึงสิทธิ์ของเพื่อนบ้านที่เป็นคนต่างศาสนิก จนกระทั่งฉันรู้สึกว่าเพื่อนบ้านคนนั้นมีสิทธิ์ในมรดกของฉันด้วยซ้ำไป!”

   ผมไม่มีความสามารถที่จะทำให้คุณโตได้รู้สึกสำนึกแค่ไหนในสิ่งที่คุณได้ทำไปว่าได้ส่งผลกระทบในทางลบอย่างมากต่อมุมองต่ออิสลามและมุสลิมในสังคมไทย จึงได้แต่ขอพร (ดุอาอ์) ให้อัลลอฮ์ (ซ.บ.) ในการนำทาง (ฮิดายะฮ์) ให้คุณได้ตระหนักและนำสารอิสลามที่แท้จริงสู่ผู้คนอย่างมีปัญญา (ฮิกมะฮ์) และชาญฉลาดกว่านี้…วั้ลลอฮ์ อะอ์ลัม (พระเจ้าเท่านั้นที่ทรงรู้)

   วะบิ้ลลาฮิ เตาฟิก วั้ลฮิดายะฮ์
   สุชาติ เศรษฐมาลินี
   รองประธานคณะกรรมการอิสลามประจำ จ.เชียงใหม่
   4 เมษายน 2561

   คัดลอกจาก
   https://www.deepsouthwatch.org/node/11808

   จุฬาราชมนตรี ไม่สบายใจ ผู้อวดรู้วิพากษ์ศาสนาอื่น ออกทีวีแจง ชี้ขัดหลักคำสอนอิสลาม นำไปสู่ความขัดแย้ง สูญเสีย

   ผู้นำมุสลิมในประเทศไทย กล่าวว่า การเผยแพร่อิสลามในประเทศไทย จะต้องมีความระมัดระวัง จะต้องเคารพและให้เกียรติคนอื่น จึงทำความเข้าใจกับพี่น้องโดยทั่วไปว่า สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่หลักคำสอนของอิสลาม แต่เป็นการฝ่าฝืนคำสอนของอิสลาม และฝากไปยังนักวิชาการให้พูดตามหลักศาสนา เพราะคำพูดของท่านเพียงไม่กี่คำจะทำให้เกิดความสูญเสียในอิสลามและมุสลิมในประเทศไทย และนำไปสู่ความแตกแยก กุรอ่านได้สอน ให้การเรียกร้องเชิญชวนเข้าอิสลามด้วยวิทยปัญญา

   “การเผยแพร่ศาสนาในสังคมไทย ซึ่งเป็นสังคมพหุวัฒนธรรม จะต้องสุขุม รอบคอบ และเคารพต่อศาสนาอื่น จึงต้องการเตือนให้ท่านทั้งหลายเดินตามแนวทาวที่อิสลามสอน ใช้วิทยปัญญาและคำสอนอันดีงาม ไม่ใช่การบริภาษ การกล่าวร้าย ที่จะนำไปสู่การตอบโต้ และมีความแตกแยกตามมา ขอตระหนักในความร้ายแรงของเรืองนี้ด้วย”
   
   ขอบคุณข้อมูลจาก http://www.mtoday.co.th/23778

   ความสำคัญของเดือนต้องห้าม 4 เดือน และสิ่งที่ควรปฎิบัติ
   
   
    

   1.เดือน อัลมุฮัรรอม เป็นเดือนแรกของปฏิทินอิสลาม ส่วนวันสำคัญในเดือนนี้ได้แก่วัน อาชูรออ์คือวันที่ 10 มุฮัรรอม เป็นวันที่ท่านศาสดา มูฮัมหมัดได้ส่งเสริมให้ถือศีลอดและรวมถึงวันที่ 9 มุฮัรรอม ด้วย สิ่งที่ควรจะปฏิบัติในเดือนนี้
   - ควรที่จะถือศีลอดสุนัตให้มาก ดังที่ท่านศาสดา ได้ทรงกล่าวว่า ความประเสริฐของการถือศีลอดรองจากเดือนรอมฎอนคือ การถือศีลอดเดือนแห่งอัลลอฮ์ อัลมุฮัรรอม
   - เล่าประวัติศาสตร์หรือระลึกถึงการอพยพของท่านศาสดา ให้บุตรหลานหรือสมาชิกของครอบครัวฟัง
   - สุนัตให้ถือศีลอดในวันอาชูรออ์คือวันที่ 10 ของเดือนมุฮัรรอมซึ่งถือเป็นแบบฉบับของท่านศาสดา ดังมีอัลฮะดีษ ความว่าท่านศาสดาถูกถามถึงการศีลอดในวันอาชูรออ์ ท่านกล่าวว่ามันจะลบล้างความผิดในหนึ่งปีที่ผ่านมา

   2.เดือนรอญับ เป็นเดือนลำดับที่7 ตามปฏิทินทางจันทรคติ ของชาวอาหรับอยู่ระหว่าเดือนญุมาดา อัลอาคิเราะห์ และ เดือนชะอ์บาน คำว่ารอญับมีรากศัพท์ในภาษาอาหรับหมายถึง ละอาย เกรงกลัว ครั่นคร้าม ชาวอาหรับเรียกเดือนนี้ว่า รอญับ เพราะยกย่องและให้ความสำคัญ ต่อเดือนนี้เป็นอันมาก นับแต่ยุคอัลญาฮีลียะห์ (ยุคก่อนอิสลามอันเป็นยุคแห่งอวิชชา) และถือว่าเดือนนี้เป็นหนึ่งในสี่เดือนต้องห้ามที่แยกเป็นเอกเทศ เมื่อชาวอาหรับเรียกเดือนนี้ว่า อัรร่อญะบานี
   วันสำคัญของเดือนนี้ วันที่ 27 เป็นวันที่ท่านศาสดา เสด็จขึ้นชั้นฟ้า สิ่งที่ควรจะปฏิบัติในเดือนนี้ ระลึกถึงค่ำคืน อัลอิสรออ์วั้ลเมี๊ยะรอจ โดยการเล่าประวัติศาสตร์ของคืนดังกล่าวให้บุตรหลานได้รับทราบ

   3. เดือนซุ้ลเกาะอ์ดะห์ หรือ ซุ้ลกิอดะห์ เดือนลำดับที่ 11 ตามปฏิทินทางจันทรคติของชาวอาหรับ เหตุที่เรียกเดือนนี้ว่า ซุ้ลเกาะอ์ดะห์ หรือ ซุ้ลกิอดะห์ ก็เพราะชาวอาหรับจะระงับ ละเลิก จากเรื่องไม่ดีไม่งามทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นการรุกรานเผ่าอื่น การปล้นสะดมทั้งนี้เดือนซุ้ลเกาะอ์ดะห์ นับเป็นหนึ่งในสี่ของเดือนต้องห้าม และในช่วงเวลาการประกอบพิธีฮัจน์ ในเดือน ซุ้ลฮิจญะห์ ฉะนั้นจึงต้องมีช่วงเวลาที่ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินสำหรับผู้ที่เดินทางสู่นครมักกะห์ตามเส้นทางสู่การประกอบพิธี ฮัจญ์

   4. เดือนซุ้ลฮิจญะห์ เดือนสุดท้ายลำดับที่ 12 ตามปฏิทินทางจันทรคติของชาวอาหรับ อยู่ระหว่างเดือน ซุลเกาะห์ดะห์กับเดือนมุฮัรรอม เหตุที่เรียกเดือนนี้ว่า ซุ้ลฮิจญะห์ ก็เพราะว่าเป็นช่วงฤดูฮัจญ์ที่ชาวอาหรับจากทั่วทุกสารทิศจะเดินทางมุ่งสู่นครเมกกะห์เพื่อประกอบพิธี ฮัจญ์ คำว่า อัลฮัจญ์ หมายถึง การเยี่ยมเยียน เช่น เยี่ยมเยียนสถานที่สำคัญ ส่วนคำว่าอัลฮิจญะห์ หมายถึง ปี เพราะการประกอบพิธีฮัจญ์ จะถูกกระทำตามศาสนบัญญัติในทุกๆ ปี ชาวอาหรับบางทีก็นับจำนวนปีโดยอาศัยการประกอบพิธีฮัจญ์ เช่น อาศัยอยู่ในนครเมกกะห์มา 3 ฮัจญ์ แล้ว
   - วันสำคัญของเดือนนี้ เป็นเดือนแห่งการประกอบพิธีฮัจญ์ วันที่ 9 คือวันอะร่อฟะห์, วันที่ 10 คือวันตรุษอีดิ้ลอัฏฮา , วันที่ 29 หรือ 30 เป็นวันสิ้นปี ศักราชอิสลาม
   - สิ่งที่ควรปฎิบัติในเดือนนี้ ไปประกอบพิธีฮัจญ์สำหรับผู้ที่มีความสามารถ , สำหรับผู้ที่ไม่ได้เดินทางไปประกอบพิธีฮัจญ์นั้น สุนัตให้ถือศีลอดในวันอะร่อฟะห์, ร่วมกันละหมาดอีดิ้ลอัฏฮา, เชือดสัตว์กุรบ่าน และแจกจ่ายให้แก่ผู้ยากไร้,สำนึกตัว(เตาบัต)ในความผิดที่ผ่าน และออกซะกาตเมื่อครบพิกัดและครบปี

   หากศึกษาจะพบว่าอิสลามไม่ได้ห้ามทำการทำสงครามเฉพาะในเดือนต้องห้ามทั้ง4 แต่ยังมีบทลงโทษที่สาหัสอีกด้วย อัลกุรอาน ได้ระบุชัดเจน ว่าการทำสงครามในเดือนต้องห้ามนั้นถือเป็นบาปใหญ่ นอกจากนั้นการสังหารผู้อื่นโดยไม่เจตนายังต้องจ่ายสินไหมทดแทนเป็นสองเท่า ทั้งหมดนี้คือเหตุผลที่แสเงว่า อิสลาม ได้ให้ความสำคัญและให้ความเคารพต่อเดือนต้องห้ามทั้งสี่ แต่ในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ประเทศไทยนั้น กลุ่มผู้ก่อเหตุรุนแรงกลับได้ใช้ประโยชน์จากาารที่ชาวมุสลิมให้เกียรติต่อเดือนทั้งสี่ มาทำลายความศักดิ์สิทธิ์ด้วยการจับอาวุธ ก่อเหตุ ทำร้าย ตั้งแต่เจ้าหน้าที่ไปจนถึงผู้บริสุทธิ์ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ซึ่งไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม มันไม่ได้มีสิทธิ์กระทำได้ทั้งสิ้นไม่ว่าคนผู้นั้นจะนับถือศาสนาใดก็ตาม เพราะการฆ่าคนนั้นถือเป็นบาปใหญ่ ในอัลกุรอ่านไม่เคยอนุญาตให้ฆ่าผู้บริสุทธิ์ ทุกคนมีค่าตามคำสอนของอัลกุรอ่าน ฉะนั้นการกระทำของกลุ่มผู้ก่อเหตุรุนแรง ที่ชอบแอบอ้างว่าทำเพื่อศาสนา ทำเพื่อ พระเจ้าอัลลอฮ์ คงจะไม่เป็นการกระทำที่ถูกต้อง (ยังไงก็ไม่ถูกต้องแน่นอน) เพราะถ้าผู้ที่ได้ศึกษาหลักของศาสนาอิสลามอย่างถ่องแท้ คือในคัมภีร์อัลกุรอ่าน พวกเขาเหล่านั้นจะไม่หลงผิดและเดินในแนวทางผิดๆ แต่พวกเขาจะส่งเสริมคนดีและทำความดีละเว้นความชั่ว สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ ไม่ว่าในพื้นที่นั้นจะมาจาก ผู้คนที่นับถือศาสนาใด หรือ ชาติพันธุ์ใดก็ตาม เพราะอิสลามนั้นแปลว่าสันติภาพ
    
   ISLAM means PEACE
   ที่มา
   https://www.facebook.com/Langkasuka108story/posts/771532962986311

   เดือนรอญับ เดือนแห่งโอกาสในการพัฒนา และเตรียมความพร้อมเพื่อเข้าสู่เดือนรอมฎอน

   ท่านอยาตุลลอฮ อะลี คาเมเนอีย์ ได้กล่าวเกี่ยวกับเดือนรอญับว่า…

   “ในเดือนนี้ ขอให้พวกท่าน จงแสวงหาสื่อสัมพันธ์ต่างๆที่ทำให้ใกล้ชิดกับพระผู้เป็นเจ้าให้มากขึ้นเท่าที่สามารถกระทำได้”

   ผู้นำแห่งการปฏิวัติได้กล่าวถึงการให้ความสำคัญ ต่อการแสวงหาคุณประโยชน์จากเดือนรอญับ ในปีนี้ ดังนี้

   *** จงรู้คุณค่าของเดือนรอญับ

   พวกท่านจงแสดงความยินดีต่อกันและกัน ที่ได้มีเตาฟิกอิลาฮีย์ ในการเข้าร่วมเดือนนี้อีกครั้ง

   เดือนรอญับ คือ หนึ่งในโอกาสของการแสวงหาความใกล้ชิดต่อคุณค่าต่างๆของพระผู้เป็นเจ้า / การแสวงหาความใกล้ชิดต่อพระผู้อภิบาล และยังเป็นโอกาสในการสร้างตัวตน

   มีรีวายะห์รายงานว่า… วันต่างๆเหล่านี้(ในเดือนรอญับ) ล้วนเป็นวันที่มีความประเสริฐ ซึ่งเป็นโอกาส และทุกๆโอกาสที่มาถึง ล้วนเป็นเนียะมัต และทุกๆเนียะมัต จำเป็นต้องซุกุรและขอบคุณ

   การซุกุรและการขอบคุณต่อเนียะมัต คือ การที่มนุษย์รู้จักเนียะมัตนั้น / ปฏิบัติตามคำสั่งที่มาจากเนียะมัตนั้น และใช้ประโยชน์จากมัน

   เขาจะรู้ว่า เนียะมัต คือ สิ่งที่มาจากพระผู้เป็นเจ้า และใช้ประโยชน์จากมัน และเดือนรอญับ คือ หนึ่งจากเนียะมัตดังกล่าวนี้

   หลังจากนั้นคือ เดือนชะอ์บาน ซึ่งนั่นก็เป็นเนียะมัตอีกประการหนึ่ง และในสองเดือนนี้ ในทัศนะของบรรดามนุษย์ผู้สมบูรณ์ และชาวเตาฮีด คือ เดือนที่เป็น อารัมภบทสู่เดือนรอมฎอน

   และเดือนรอมฎอน คือ เดือนแห่งการเมียะรอจ เดือนแห่งการตัซกียะ หรือ ขัดเกลาตนเอง เดือนแห่งการชำระล้าง ซึ่งเราทุกคนต่างปรารถนาในเนียะมัตนี้
   ดังนั้น

   – จงรู้คุณค่าของเดือนรอญับ และจงใช้สื่อสัมพันธ์ต่างๆ เพื่อเข้าเฝ้าพระผู้เป็นเจ้าให้มากยิ่งขึ้น เท่าที่มีความสามารถ

   – จงรำลึกถึงพระองค์อัลลอฮ (ซบ)จงทำงานเพื่ออัลลอฮ(ซบ)

   – จงทำให้ความพยายามและความบากบั่น ที่ท่านได้ปฏิวัติ เพื่อพระองค์อัลลอฮ (ซบ)

   *ขอให้เราใช้ประโยชน์จากบารอกัตของเดือนรอญับ บารอกัตของเดือนนี้ไม่ได้มีแต่แค่วันวิลาดะห์เท่านั้น

   ข้าพเจ้าขอสั่งเสียต่อตัวเอง และพวกท่าน ขอให้เราใช้ประโยชน์จากเดือนนี้ ด้วยการทำให้ความสัมพันธ์ ระหว่างหัวใจกับพระผู้เป็นเจ้า ผู้สูงส่งให้เข้มแข็งยิ่งขึ้น

   ถ้าหากเราสามารถพัฒนาความเข็งแกร่ง ในการเชื่อมความสัมพันธ์กับพระเจ้าได้มากยิ่งขี้น ปัญหาต่างๆมากมาย, ความหลงผิด,ความหวาดระแวง ต่างๆ จะคลี่คลายด้วยตัวมันเอง

   ศัตรูแรกของเรา คือ ฆิฟลัต (การเพิกเฉย การเผลอเรอ การไม่ใส่ใจ)
   เดือนรอญับ คือเดือนที่พวกท่านต่างกล่าวสรรเสริญ ไว้อย่างสวยงาม เป็นการชี้ถึงเดือนรอญับว่า เป็นเดือนแห่งการตะวัซซุล / เป็นเดือนแห่งความตั้งใจและการดุอาอฺ

   ในเดือนอันทรงเกียรตินี้ มุมีนีนจะทำการดุอาอฺ วิงวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า พวกเขาจะขอดุอาอฺว่า….

   اَللهُمَّ فَاهدِني هُدَي المُهتَدينَ وَ ارزُقني اجتِهادَ المُجتَهِدينَ وَ لا تَجعَلني مِنَ الغافِلينَ المُبعَدين.

   ดุอาอฺนี้ มีความสำคัญขนาดไหน?

   ทั้งสามประโยค โดยเฉพาะ ประโยคสุดท้าย คือ มัฆฟิรัต การขออภัยโทษ

   ซึ่งนั่นคือ หลักของทุกๆการงาน / ฮิดายัตของผู้ที่ได้รับการฮิดายะห์ / ความพยายามของผู้ที่ได้พยายาม คือ สิ่งที่พวกท่านจะต้องขอจากพระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงสูงส่งในดุอาอฺบทนี้

   จงใคร่ครวญเถิดว่า หากสองปัจจัยนี้ อยู่ในข้าพเจ้าและตัวของพวกท่าน ทุกๆปัญหาจะถูกคลี่คลาย

   เราจะได้รับการฮิดายัตของผู้ได้รับการฮิดายัตจากพระเจ้า และความบากบั่นพยายาม ดั่งผู้ที่บากบั่นและพยายามในประวัติศาสตร์มนุษย์ ทั้งในการกระทำ และคำพูดของเรา

   ในประโยคที่สาม คือ อันตรายที่จำเป็นต้องเตือนให้ตระหนักถึง

   และโปรดอย่าให้ข้าพระองค์ ต้องเป็นหนึ่งในบรรดาผู้เพิกเฉยที่ห่างไกล

   การเพิกเฉย คือ อันตรายที่ใหญ่หลวงที่สุด เพิกเฉยจากแนวทาง เพิกเฉยจากเป้าหมาย ละเลยต่อความสามารถ ละเลยต่อโอกาส  ละเลยต่อศัตรู

   ศัตรูคนแรกที่จับเรากดดินเมื่อต้องเผชิญกับศัตรูกลุ่มอื่นๆ คือ การเพิกเฉย

   ولا تجعلنی من الغافلین المبعدین

   ผลของการเพิกเฉย คือ ความห่างไกล ห่างไกลจากพระผู้เป็นเจ้า ห่างไกลจากเป้าหมาย ห่างไกลจากการประสบความสำเร็จ

   หลักค้ำประกันของเรา คือ ดุอาอฺต่างๆที่เต็มเปี่ยมด้วยมะรีฟัต,เตาฮีด,บทเรียนชีวิต,จงดูเถิดว่าดุอาอฺ คือ สิ่งเหล่านี้

   เราจะต้องอ่านดุอาอฺด้วยความตั้งใจ และจะต้องใช้ประโยชน์จากบรรยากาศในเดือนนี้

   آخرین خبر: گزيده‌اي از بيانات رهبر انقلاب در سال ۱۳۹۴ درباره ماه رجب؛ اولين دشمن ما غفلت است
   تاریخ انتشار: 94/02/21 17:22
   www.khorasannews.com/OnlineNews.aspx?newsid=1593316

   ถอดความโดย ยูซุฟ ญาวาดี